Με την μελέτη επιχειρείται αρχικά μία θεωρητική επεξεργασία της έννοιας του υλικού φορέα προστατευόμενου έργου υπό τον Ν. 2121/1993. Υποστηρίζεται ότι το εννοιολογικό περιεχόμενο του corpus mechanicum ενός έργου δομείται γύρω από τα εξής στοιχεία: την υλική ή εμπράγματη διάσταση, τη λειτουργία ενσωμάτωσης και εκμετάλλευσης και την εξατομικευτική λειτουργία. Περαιτέρω, εξετάζεται το κατά πόσο ο υλικός φορέας έργου δύναται να αντιστοιχεί σε μη ενσώματο αντικείμενο, αφού ληφθεί υπόψιν τόσο η αστικολογική έννοια του πράγματος, όσο και το ενωσιακό δίκαιο και η νομολογία στο πεδίο της ψηφιακής ανάλωσης. Τέλος, διερευνάται η πλήρωση των στοιχείων του εννοιολογικού περιεχομένου του υλικού φορέα στην περίπτωση των έργων σε ψηφιακή μορφή· υπογραμμίζεται ότι η εμφάνιση των Non-Fungible Tokens (NFTs), ως μέσου διάδοσης και εκμετάλλευσης έργων, αναβαθμίζει την εξατομικευτική λειτουργία και, κατ’ αποτέλεσμα, ευνοεί τον χαρακτηρισμό του ίδιου του (μη ενσώματου) ψηφιακού αρχείου ως υλικού φορέα.
Πηγή: sakkoulas.com
